Alweer bijna op de helft

Alweer 2 maanden in de stad die alles lijkt te hebben.
Mijn vorige verhaal ging erover hoe snel de tijd gaat. Tijd heeft nu echt een sprint genomen want ik zit hier alweer acht weken. Bijna op de helft en dan is het aftellen begonnen. Iedereen vraagt natuurlijk hoe gaat het en heb je het naar je zin. Jazeker antwoord ik dan. Ik blijf hier nog wel eventjes. Het is nu wel anders dan mijn laatste bericht. Met de komst van Esmee ben ik heel wat actiever geworden na het werk. Zo gaan we een aantal keer per week sporten met 30 graden, naar de film en het beruchte Khao San Road. De laatste vrijdagen waren we dan ook veel bij het zwembad te vinden. Ook zijn we vorige week naar een medical museum geweest. Hier waren allemaal soorten siamese tweelingen te vinden. Je verbaast je echt hoeveel er zijn! Van vergroeiden hoofden tot aan een lichaam met een extern orgaanstelsel. Het was een heel erg interessante dag. Wat wel jammer was, is dat veel informatie in het Thais was. Verder kon je er ook nog het zenuwstelsel van de mens zien, het bloedvatenstelsel en wonden van tsunami slachtoffers. De siamese tweelingen stonden veelal op sterk water. En hierbij lag veel speelgoed en knuffels. Het was soms best wel naar maar ook heel leerzaam. Het museum bevond zich trouwens in een zieknhuis complex. Om hier te komen namen we de befaamde express boot. Dit is een lange boot die over de Chaopraya rivier heen scheurt van halte naar halte. Je moet dan ook heel snel op de boot stappen en afstappen. We hadden hier al een keer met school op gezeten maar het was erg leuk om nog een keer te doen. Het ziekenhuis was al een ministad opzich. Met overal een verschillende sectie en ook nog een universiteit. Doordat de halte dicht was waar we moeste uitstappen waren we er eentje verder uitgegaan. Dus wisten we niet helemaal zeker waar we naar toe moesten. Op een gegeven moment liepen we over een marktje en waren we dus een beetje de weg kwijt. Een vriendelijk meisje merkte ons op en vroeg waar we moesten zijn. Eenmaal uitgelegd dat we bij het museum moeste zijn, heeft ze ons daar naar toe gebracht. Ze was een studente aan de uni voor neurologie. Na het museum hebben we wat gegeten in een restaurantje aan het water. Daarna zijn we uit de ministad vertrokken om te gaan zwemmen. Heel mooi om te zien dat Bangkok van deze plekjes heeft!

Volgens mij heb ik het wel eerder verteld maar je leert en ziet elke dag weer iets nieuws. Zo heb ik het noodweer van Bangkok mee gemaakt. Waar het KNMI in Nederland moord en brand zou schreeuwen, wordt men hier niet eens gewaarschuwd. Vorige week kon ik niet slapen en begon het ook nog eens te stormen. En dan niet een paar flitsen en een knal nee; 5 flitsen tegelijk en een knal zo hard als een bom die inslaat. Ik sliep met oordoppen in en toen was het zelfs nog oorverdovend. Mijn hele kamer trilde van de klappen en was helemaal verlicht. Normaal ben ik helemaal niet bang voor onweer maar toen lag ik echt te rillen als een rietje onder de lakens. Daar komt natuurlijk ook bij dat ik op de bovenste verdieping slaap en als het in zou slaan ik de eerste was die het zou merken. Hierdoor heb ik nog een aantal uur wakker gelegen, en toen de wekker ging om half 6 was het nog steeds bezig. Regen, donder en bliksem. De eerste afmeldingen kwamen al dus hadden sommige weinig mensen in hun groep. Ik had weer een beruchte Fox groep dus die ging helaas wel door. Frits ging ook weer mee en hij vertelde mij dat zijn hele straat was ondergelopen door de hevige regenval. Gelukkig was dat bij mijn straat niet het geval! De volgende nacht was het weer raak. Nu dan heeft het weer wel voor wat ophef gezorgd. Zo stond heel FB vol met overstromingen en hele mooie plaatjes van onweer. Vanacht heeft het trouwens ook nog ff geknald. Heel eventjes van wakker geworden gelukkig. Kortom het gaat hier heel erg tekeer als het onweert. Nederland is er niks bij. Het verschil is wel grappig. Dit soort weer zou de voorpagina van de krant halen maar hier is het vrij normaal. Ook de warmte. Het kwik stijgt hier dagelijks boven de 30 graden en in Nederland nu ook. Althans niet dagelijks maar letterlijk iedereen moet laten weten dat ze in de zon liggen of aan het "genieten" zijn. Ik vermijd de zon. Ik draag sleeves om de zon te blokeren ivm verbranden. Iedereen mag natuurlijk lekker geniet in Nederland hoor! Maar het valt zo op dat waneer de eerste zonnnestralen het land bereiken iedereen helemaal doordraait. Grappig verschil :). Verder is het leventje hier vrij gewoon geworden en is het leuk om soms wat te horen van thuis. Maar zoals ik al zei ik blijf hier nog wel eventjes! Wat nog wel iets geks is dat ik heb meegemaakt is met zn drieen op een scooter zitten. Is hier heel normaal maar toch leuk om zelf te doen ;). Maak je geen zorgen we zijn niet gevallen hoera!

Alles gaat hier goed en soms ook wat minder maar dat hoort erbij! Je leert het bedrijf na zo'n tijd beter kennen en dan merk je dat niet alles zo goed is. Maar dat is natuurlijk in de meeste bedrijven zo. Het is een hele andere bedrijfscultuur en sowieso een hele andere cultuur dan in Nederland. Thaise mensen zullen niet zeggen wat je moet doen want daar zijn ze te verlegen voor. Daarnaast denken ze dat je hoger dan hen staat. Dit leidt tot veel miscommunicatie tussen kantoor en de gidsen af en toe. En iedereen heeft wat over elkaar te zeggen. Dat is ook de aziatische manier. Er wordt hier zo veel geroddeld. Je moet echt niet alles geloven wat er wordt gezegd over elkaar want 9 van de 10 keer slaat het helemaal nergens op. Helaas hebben we allemaal wel eens een dipje maar gelukkig komt dat altijd wel weer goed! Voor nu ga ik gewoon door met werken en gezellig doen want het zou zonde zijn om helemaal negatief thuis te komen! Dat was het dan voor nu tot de volgende keer (:

Dikke kus/lik Renee